Ankoraŭ mi perdiĝas ĉi viaj nigraj okuloj
dum, kiel ĉiam, vi aperas kaj malaperas
kaj tenere kaj foreste.
Ankoraŭ mi fandiĝas vian voĉon aŭdante
kaj vian rideton, ne tiom infanina –
ne tiom infana, do, la mia.
Feliĉe mi mallaciĝas en via brakumo
nun vi estante, kaj ĝoje al vi donacas la mian
tiu ĉi estanteceto devenas la eterno.
Apud la fenestro, pluvas 